آوازه خوان

جغدی روی کنگره های قدیمی دنیا نشسته بود. زندگی را تماشا می کرد.

رفتن و ردپای آن را .. و آدم هایی را می دید که به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می بندند ..

جغد اما می دانست که سنگ ها ترک می خورند، ستون ها فرو می ریزند، درها می شکنند و دیوارها خراب می شوند.

او بارها و بارها تاجهای شکسته، غرورهای تکه پاره شده را لابلای خاکروبه های کاخ دنیا دیده بود.

او همیشه آوازهایی درباره دنیا و ناپایداری اش می خواند و فکر می کردشایدپرده های ضخیم دل آدمها، با این آواز کمی بلرزد.

روزی کبوتری از آن حوالی رد می شد، آواز جغد را که شنید، گفت: بهتر است سکوت کنی و آواز نخوانی. آدمها آوازت را دوست ندارند. غمگین شان می کنی. دوستت ندارند. می گویند بدیمنی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری ...

قلب جغد پیر شکست و دیگر آواز نخواند ...

سکوت او آسمان را افسرده کرد.

آن وقت خــــــــــــــــدا به جغد گفت: آوازخوان کنگره های خاکی من!

پس چرا دیگر آواز نمی خوانی؟ دل آسمانم گرفته است ...

جغد گفت: خــــــــــــــــدایــــــــــــــــا! آدمهایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند ...

خــــــــــــــــدا گفت: آوازهای تو بوی دل کندن می دهد و آدمها عاشق دل بستن اند.

دل بستن به هر چیز کوچک و هر چیز بزرگ

تو مرغ تماشا و اندیشه ای! و آن که می بیند و می اندیشد، به هیچ چیز دل نمی بندد.

دل نبستن سخت ترین و قشنگ ترین کار دنیاست.

اما تو بخوان و همیشه بخوان که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت تلخ ...

جغد به خاطر خــــــــــــــــدا باز هم بر کنگره های دنیا می خواند

و آنکس که می فهمد، می داند آواز او پیغامخــــــــــــــــــــــــــــــــداســــــــــــــــت …